In het dagelijks leven, in onze omgang met anderen, wordt ieder mens op zijn tijd geraakt door de reactie van een ander, door communicatie die niet lekker loopt of we worden niet begrepen. We ervaren dan emoties, raken geïrriteerd. De oorzaak hiervan leggen we dan buiten onszelf. De ander maakt ons boos of verdrietig. En vervolgens zetten we onze eigen coping in.  We kunnen in de aanval gaan of trekken ons onuitgesproken terug uit het contact. We herkauwen het gebeuren net zo lang totdat we het hebben vermalen tot een hapklaar brokje dat we door kunnen slikken. Dit is vooral een mentaal proces, erover nadenken, duiden en begrijpen. Oorzaak, gevolg, conclusie / oordeel. We denken dan dat we iets hebben verwerkt of opgelost, maar feitelijk draaien we rondjes in patronen die we ons ooit hebben aangeleerd.

Als we zuchten, geluid maken, zingen zonder beperkingen over “hoe het hoort” ervaren we ook dat er iets gebeurt in ons lichaam. Onze stem zet als het ware ons lichaam aan, we brengen het in trilling. In ons zingen breekt dan soms zomaar een klank door die ons raakt, we worden als het ware geraakt door onze eigen stem. Dit kan zowel vreugde als verdriet of iedere andere emoties zijn. Er komt iets vrij wat we soms niet aan hadden zien komen.

Wat is er nu “anders” aan emoties die vrijkomen door zingen dan de eerder beschreven emoties in het proces van oorzaak, gevolg en duiding? Als we zingen start het proces in onszelf, er wil iets geuit worden.  Zingen, ons lichaam in trilling brengen is een proces dat niets met denken, duiden of begrijpen te maken heeft. Deze trilling is uniek voor ieder mens, die is zo verfijnd samengesteld, zo precies en zo authentiek, dat niemand anders eenzelfde trilling kan ervaren. En deze trilling is de sleutel die ons toegang geeft tot onze diepste kern, daar waar onze heelheid zit.

Deze trilling maakt contact met onze binnenwereld waarin alles ligt opgeslagen wat ons tot het wonder maakt dat we zijn. Het voert ons langs al die lagen in ons lichaam waarin gebrokenheid zit, waar verzachting en ruimte zo nodig is, om uiteindelijk bij onze heelheid uit te komen. Gevoelens en emoties die er als kind niet mochten zijn, die we toen niet konden uiten liggen opgeslagen in ons lichaam. Vastgezet, soms verhard. Een moeizame relatie met ons lichaam kan het gevolg zijn. Enerzijds is het een schuilplaats voor emoties die er niet mochten zijn, anderzijds is het ook een burcht waarin weinig door kan dringen en die ons beschermt tegen de buitenwereld.

Het “in trilling brengen” van ons lichaam is het begin van het proces van heling. Hoe werkt dit? Zingen is bij uitstek een zacht en veilig proces, ons verlangen is de enige reden waarom we het doen. Iedere keer als we zingen zal ons lichaam reageren, er wordt iets los getrild en emoties komen vrij. Tranen gaan als vanzelf stromen, vreugdevolle energie wil eruit. Dit gebeurt, voorbij ons denken. En het mooie is: we hoeven er helemaal niets voor te doen, hoeven het niet te begrijpen, niets van te vinden, alleen maar toelaten en in het hier en nu blijven. Op dat moment laat ons lichaam stukje bij beetje de opgeslagen verkramping die erin aanwezig is los. Nooit in 1 keer, maar stapje voor stapje. Allerlei schillen, schilden en lagen worden afgepeld, stromen weg. Er schijnt licht op het verborgene, de donkerte in ons. Er ontstaat ruimte.

Dit proces werkt door ons heen als we ons er niet mee bemoeien. Er komt wijsheid in ons bewustzijn, inzichten die we met ons denken niet hadden kunnen verkrijgen. Wat er onder vandaan komt is  een vermoeden van “het is mogelijk”. Het is mogelijk om in mijn eigen waarheid, in mijn heelheid, te staan en mezelf te tonen aan de wereld. Kijk maar, dit ben ik. Het enige wat we hoeven te doen om te zorgen dat dit proces niet stagneert is: doorzingen. Keer op keer. En zo trillen we onszelf vrij. Een magisch proces waar we ons alleen maar aan hoeven over te geven.

 

 

Leave a Comment